(Рецензија на Сашо Огненовски за романот „Амок; луксембуршка љубовна приказна“ од Тулио Форџарини, во превод од италијански јазик на Анета Симовска, а во издание на издавачката куќа „Готен“)
Збунетост, па надмоќност, неконтролирана желба да се биде забележан, страв и возбуда, гнев и несигурност, лутина и копнеж за задоволство, длабока потреба да се биде разбран, прифатен, да бидеш ти, неподнослив нагон да те снема, неконтролиран порив да ги уништиш сите што се виновни за состојбата во која се наоѓаш, да му се стави крај на целиот свет кога веќе не можеш да бидеш со неа – секој што „ги преживеал“ тинејџерските години неминовно го доживува ова. Но, секогаш нема кој да разбере за заедно да се помине како што ѝ прилега на оваа доба.
Амок, тоа лудило на неконтролиран гнев, тој внатрешен рев да се расчисти со сѐ околу себе на несвесно деструктивен начин, е главната движечка мајсторски изведена раскажувачка сила што го движи романот „Амок; луксембуршка љубовна приказна“ на луксембуршкиот писател Тулио Форџарини.
Шокантен и брутален, притоа горчливо и реалистички вулгарен, романот ја раскажува приказната за адолесцентната потрага по љубов, признавањето, среќата и сопственото место во денешното општество.
Раскажан во прво лице и поделен во 17 поглавја, романот го следи животот на еден 15-годишник од Луксембург, кој живее на маргините на општеството. Текстот го нурнува читателот директно во фиктивниот свет на главниот лик, кој се обидува да пронајде среќа, љубов и разбирање.
Живеејќи без татко, со мајка со проблематичен животен стил кон која во секое свое внатрешно обраќање користи погрдни зборови, ја пцуе, ја навредува, ја негира и исмејува, со отпор кон училиштето, не почитува никого, се опива, користи опијати, едноставно „не може против себе“ и единствено така може да се снајде со животниот контекст во кој е поставен. Префрлан е од едно во друго училиште, згрижуван од најразлични професори и институционални установи за деца со слични проблеми, истовремено постојано во страв да не биде испратен во поправен дом. Тој во еден момент ќе се вљуби во 13-годишната Ширли, уште една тинејџерка од маргините на општеството, со која заедно продолжуваат да бараат начин за излез од несовладливата реалност.
Еден дел од романот е напишан во второ лице, протагонистот не е именуван, ама неговото раскажување е организирано како дијалог со сопственото алтер его за повремено самиот читател да биде ставен во улога на наратор, а некаде од втората половина на книгата приказната да продолжи да тече во прво лице. Интензитетот и комплексноста на раскажувањето, и тематски и наративно, претставува уникатно решение на авторот кое му служи на читателот на непосреден начин да почувствува што им се врти во главата на тинејџери во романот.
Целосната рецензија на Сашо Огненовски за романот „Амок; луксембуршка љубовна приказна“ моќете да ја прочитате на следниот линк елементи.мк
