Инкапсулирани тела

Романот на Ибрахимовиќ е мрачен, истодобно и наивен и мачен, небаре е напишан во треска на некоја детска болест и, на крајот, на еден сосема дискретен начин – одличен. За ваква книга треба и мир и време, треба трпението зада се открие она по коешто нејзината приказна се разликува од многубројните други приказни за растењето и созревањето, па на крајот, и од приказните за крајот на светот.